![]() |
Sera stórt tal av eggum eru undan hvørjum ormi. | Ormaeggið tolur sera nógv av. Tað kann liggja í fleiri ár í lendinum og tó smitta. | Kettan ber smittuna í sær í áravís uttan at vera sjúk. | Mýs, skorðdýr, maðkar og onnur dýr, sum kettur taka, bera smittuna í sær. |
![]() |
Sjúkueyðkenni kunnu verða: vánaligur trivnaður, losing, innrið, spýggja, hosti, histi og losing. Serliga eru tað kettlingar og ungar kettur, ið vísa tekin til at vera sjúk av ormi. Vanliga sæst einki til ormin, men við hvørt er ormur at síggja í spýggju frá kettuni. Eggið er so lítið, at tað sæst bert í sjóneyku. | |
![]() |
Møguleikarnir fyri smittu eru fleiri:
1. Frá løðu til avkom (við blóðrenslinum til fostrið í kettlingamóðrini og við mjólkini til kettlingarnar, tá teir súgva. 2. Frá kettu til kettu við ormaeggum í skarninum. 3. Frá øðrum dýrum (mýs, fuglar, skordýr o.a.). 4. Gjøgnum skinnið. |
|
Viðgerð:
Vaksnar kettur eiga at verða viðgjørdir fyri orm 1-2 ferðir um árið. Kettlingar oftari. |